بافندگی چیست؟
بافندگی فرآیند ایجاد پارچه ها از طریق درهم بافتگی رشته های طولی و عرضی در یک آرایش منظم که عموما تار و پود شناخته می شوند است. عملیات انجام شده در یک ماشین، بافندگی نام دارد و ماشین استفاده‌شده برای بافندگی، دستگاه بافندگی نام دارد.
دو مجموعه از نخ ها در بیشتر موارد در زوایای مستقیم به یکدیگر درهم بافته می شوند. یکی از این مجموعه ها که تار نام دارد، در راستای طول دستگاه بافندگی اجرا می شود، دیگری که به عنوان پود شناخته می شود، به صورت ضربدری اعمال می گردد.
پیدایش بافندگی
انسان برای پوشاندن خود از شاخهٔ درختان، برگ‌ها و علوفه استفاده می‌کرد و با درگیر کردن آن‌ها با یکدیگر موفق به ساخت اولیهٔ ساختمان اصلی منسوجات گردید.
تحول فوق ادامه یافت تا اینکه الیاف حیوانی، مانند پشم، مو، ابریشم و الیاف گیاهی مثل کنف و پنبه به طور وسیع مورد استفاده قرار گرفت. با پیدایش الیاف مصنوعی، پارچه‌هایی با ظرافت و ضخامت‌های متفاوت و با انعطاف پذیری بسیار بالا تهیه گردیده است.
معمولا بافت پارچه ها به صورت پایه به دو دسته تقسیم می گردند:
بافت تار و پودی پارچه: دسته اول که دارای شبهات کمتری می باشد بافت تارو پودی است. نخ های تشکیل دهنده این نوع از پارچه به صورت منظم و یک در میان روی هم و بدون گره ، قرار می گیرد. پارچه های تاروپودی در پیراهن ، کت شلوار، روتختی و .. کاربرد زیادی دارد.
بافت حلقوی پارچه: که در ایران با اسامی بافت گره ای ، حلقوی و کشباف شناخته می شود. بافت حلقوی متشکل از نخ متوالی حلقوی شکل می باشد که از طرف دیگر توسط یک حلقه ی همانند خود کشیده می شوند. برخلاف پارچه های تارو پودی که نخها فقط با هم تماس دارند ،حلقه های کشباف از اطراف به حلقه های دیگر متصل و گره می خورد.
نخ ها در این بافت پارچه، برعکس بافت های تار و پودی که به هم فشرده می شوند، دارای فضای مانور بیشتری می باشند از همین رو معمولا نسبت به تار و پودی، نیروی کششی بیشتری را در خود ذخیره می کنند که به آن حالت کشسانی کمی می دهد، از همین رو این نوع بافت پارچه را کشباف نیز می نامند.
